Naseizoen aan zee. Tijdens zijn lange wandelingen heeft hij haar vaker in het strandcafé gezien, meestal met een krant of tijdschrift. Op een dag spreekt hij haar aan, en hij doet dat op een sympathiek schuchtere manier. Op de weg terug naar haar vakantieverblijf nodigt zij hem onder zijn paraplu uit om de volgende dag met haar te ontbijten, en zo begint iets, wat je een ingetogen geluk mag noemen.

Zij hebben elkaar veel te vertellen in deze regenachtige nazomerdagen, en hoe meer zij over hun verleden praten, des te duidelijker wordt een gezamenlijke toekomst voorstelbaar. Sterker nog, alle twee denken te voelen, samen gaat het lukken. Maar waarom is hij, na een roerend afscheid, toch zo opgelucht en verheugt hij zich zo op zijn gewone leven alleen thuis?

In Schlinks zeven vertellingen van een bijna melancholieke schoonheid - stuk voor stuk romans in een notendop - zijn de bedachte en de spontane, de ondoordachte en de verstandige leugens waarmee we leven altijd aanwezig. Van comfortabel zelfbedrog tot een leven dat een serie van meesterlijke leugens blijkt te zijn. En wij stellen verbaasd vast dat we de leugenaars heel goed begrijpen. Alsof we ons op de een of andere manier betrapt voelen.