Na de bundel Gedichten voor Maria Magdalena (Manteau, 1973) begon Paul Snoek met overgave te schilderen. Toch kon hij niet nalaten tussendoor gedichten te schrijven - onderhavige bundel is hiervan het bewijs. Vlot, eenvoudig en vloeiend vertolken deze nieuwste gedichten van Paul Snoek een wereld zoals hij die ook plastisch probeert weer te geven. De aandachtige lezer zal de aanknopingspunten met zijn vroegere poëzie opmerken: eenzaamheid en vervreemding van de mensen, zonder in misantropie te vervallen.