In het tijdschrift 'Front' schreef Boon na zijn breuk met de communistische partij zijn Reinaert-stukjes, die in 1955 bewerkt werden tot deze een getrouwe herschepping van de aloude verhalen over Reinaert en Isengrimus. Het boek was daarnaast een in Vlaanderen niet best onthaalde satire op Belgische toestanden (Nobelgië). En volgens Boon zelf was het ook nog eens een haast natuurgetrouwe beschrijving van de communistische partij in België.
De bittere fundamentele waarheid van het Reinaert-verhaal - dat idealisme vaak misbruikt wordt om geld mee te verdienen, dat goedwillenden steevast het loodje leggen in de 'republiek der negatie' - heeft zelfs vijftig jaar na dato weinig aan actualiteit ingeboet. Nog altijd krijgt Isengrimus, de eeuwige underdog de stukken op het hoofd in het rijk van koning Nobel, waar zalvende woorden de werkelijkheid een draaglijk aanzien moeten geven en de vos uit bittere noodzaak wel een strijdbare sluwheid aan den dag móet leggen.