André baillons hele werk kan als autobiografisch worden omschreven, toch vomrt niet de uitwendige biografie - hoe fascinerend ook - de kern ervan. Centraal in dit boek staan de schrijftafel, de pen en het witte blad papier. Waanzinnen zijn de waan-zinnen van een geobsedeerd schrijver. In het 'Hersenschimmenspel', het eerste deel van dit tweeluik, verwoordt Baillon op een hallucinante manier zijn gevecht om de woorden, om de stilte. De buitenwereld die de schrijver belaagt is slechts een afbeelding voor zijn innerlijke strijd met de dubbelzinnigheden van de geijkte taal en de dwaalsporen waarop deze hem leidt. Ook in het 'Familiedrama', ogenschijnlijk het alledaagse verhaal van twee kinderen die van huis weglopen, is het misverstand dat door woorden kan worden gewekt voortdurend als een onderhuidse spanning aanwezig.