Eind jaren zestig besloot Nobelprijswinnares Wislawa Szymborska (Warchau, 1923) in het literaire tijdschrift waarvan zij redacteur was boeken te bespreken die anders in de vergetelheid zouden raken. Zo ontstonden de eerste stukken van "Onverplichte lectuur", een bundeling prozaschetsen van de grote Poolse dichteres. Algauw liet Szymborska de antieke geschiedenis en de literatuur varen om aandacht te schenken aan alledaagse zaken die haar ter harte gingen, zoals het houden van een terrarium en het behangen van je woning - in de communistische tijd een crime vanwege het gebrek aan elementaire materialen als lijm.
Onverplichte lectuur laat zich lezen als een zelfportret van Szymborska. Net als in Uitzicht met zandkorrel. Een keuze uit haar gedichten, geeft ze zich niet direct bloot, al zegt ze soms wel duidelijk waar het op staat. En in deze stukken is diezelfde breedte van horizon herkenbaar als in haar poëzie, het vermogen de dingen van verre te zien, zonder ooit onverschillig of ongeïnteresseerd te worden.