In zijn boek de Octavius-genoemd naar zijn overleden vriend Octavius Ianuarius - doet Marcu Minucius Felix verslag van een gesprek tussen twee van zijn vrienden: de scepticus Caecilius en de in ca. 200 A.D. tot het christendom bekeerde Octavius.
Centraal bij Caecilius staat de verdediging van de echte oud-Romeinse waarden, zoals die in de staatsgodsdienst tot uitdrukking komen, en verder de kritiek op de maatschappelijke aspecten van de 'nieuwe religie': staatsgevaarlijk, achterbaks en volkomen immoreel en zedeloos. In het gesprek dat hij Octavius laat voeren, verwerkt Minucius Felix allerlei literaire verwijzingen en argumenten dat christendom en Stoa twee loten aan een boom lijken, en dat het christendom ook voor de 'betere' Romeinse kringen in ieder opzicht aanvaardbaar is.