Ernst Jüngers autobiografische novelle Sturm verscheen in 1923 als feuilleton en werd pas veertig jaar later voor het eerst in boekvorm gepubliceerd. De novelle beschrijft hoe drie bevriende Duitse officieren zich staande proberen te houden in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. De jonge luitenant Hans Sturm, zoöloog van beroep, is een dandyeske estheet wiens zintuigen door de oorlog op scherp worden gezet. Tussen de bombardementen door schrijft hij verhalen, die hij onder het genot van grog en pijptabak voorleest aan zijn vrienden. Op die manier tracht hij zijn artistieke temperament in balans te brengen met het soldatenleven.
Wat Jünger onderscheidt van veel andere schrijvers van (anti-)oorlogsliteratuur is dat hij de oorlog niet zonder meer afwijst. Sturm en zijn kameraden zoeken in de grootschalige, onmenselijke Materialschlachten een nieuwe vorm van heldendom, die zich kenmerkt door een paradoxale combinatie van levenslust en doodsverachting.