De veelzijdige geleerde Gaius Suetonius Tranquillus schreef in het begin van de tweede eeuw na Christus een omvangrijk oeuvre. Daarvan zijn alleen zijn keizerbiografieën, 'Keizers van Rome', (vrijwel) intact bewaard, Suctonius bekleedde enkele zeer belangrijke functies aan het keizerliijk hof en was onder Hadrianus hoofd van de kanselarij, waardoor hij in het centrum van de macht verkeerde en over uitstekende documentatie kon beschikken.
 
Twaalf Romeinse keizers worden door Suetonius besproken, van Julius Caesar (overl. 44 v.Chr.) tot Domitianus (overl. 96 n.Chr.). Suctonius presenteert zichzelf niet als geschiedschrijver: de historische feiten veronderstelt hij in grote lijnen bekend, zodat bij zich volledig kan richten op de hoofdpersonen. Hij beschrijft, systematisch en klinisch, hun persoonlijkheid en hun gedrag in het openbaar en in de huiselijke kring. Daarbij geeft bij een onnoemelijk aantal smakelijke anekdotes en pikante details, waaruit sommige keizers naar voren komen als de werkelijk grote mannen van de Romeinse geschiedenis, maar we andere leren kennen in al hun vulgariteit, achterbaksheid, lafheid of sadisme. Robert Graves, die de keizerlevens van Suetonius in het Engels vertaalde, maakte dan ook dankbaar gebruik van de gedetailleerde levensbeschrijvingen voor zijn bestseller en televisiesucces 'I, Claudius'.Overigens zou het, ondanks de niet geringe hoeveelheid achterklap in het boek, niet juist zijn de waarde van Suctonius als historische bron te bagatelliseren: nooit houdt hij uit vooringenomenheid materiaal achter of doet hij de waarheid opzettelijk geweld aan.