Meer dan tien jaar was Hugues C. Pernath - onder zijn eigen naam - als beroepssergeant in het Belgisch leger werkzaam, voordat hij als boekhandelaar in Antwerpen kwam te werken.
Een en ander verhinderde hem niet om als een der meest opzienbarende dichters uit de jonge Vlaamse generatie naar voren te komen. Met zijn dichtbundels Het uur Marat, De adem ik, en Het masker man verwierf hij bekendheid als een moeilijk te duiden schepper van hermetische poëzie. In 1961 ontving hij van de redactie van het Nieuw Vlaams Tijdschrift de Arkprijs van het Vrije Woord; een door hemzelf ingestelde jaarlijkse prijs voor het liefdesgedicht werd wegens gebrek aan belangstelling nooit uitgereikt. Naar aanleiding van de Arkprijs schreef Karel Jonckheere in de Nieuwe Rotterdamse Courant: 'Het kenmerk van Pernaths poëzie is aristocratische harmonie tussen vers en noodzaak tot schrijven. Aan zijn innerlijke wereld mag niet getwijfeld worden: ze bestaat, want ze ligt geschapen in Pernaths woorden. Als ware dichter vraagt Pernath zich gedurig (en ongedurig) af wat het woord eigenlijk is. Een van zijn bepalingen luidt: een mompelend branden. In zijn drie bundels is hij voortdurend in een lijf aan woord gevecht gewikkeld. Met veel poëtische weerslag in sober gestelde, niet overdadig door beelden bewoonde verzen.' Louis-Paul Boon: 'Pernath, een dichter van betekenis reeds in onze jonge poëzie.' Jan Walravens: 'Delectuur van elk vers van Pernath is een dramatisch avontuur.' Wil men deze avontuurlijke reis ondernemen, dan stelt de uitgave van Pernath's nieuwe dichtbundel Instrumentarium voor een winter u daartoe in staat, de eerste bundel van Pernath die zowel in Nederland als in Vlaanderen verschijnt.