Giulietta van de geesten heete de eerste kleurenfilm die Federico Fellini, in 1965, draaide. In de hoofdrol Giulietta Masina, de echtgenote van de regisseur. De keuze lag voor de hand: Fellini wilde het autobiografische karakter van de film benadrukken. Hij zei: 'Ik wilde met de film aantonen dat het huwelijk geen door een godheid belichte toestand vol gelukzaligheid is. Het huwelijk is een relatie met problemen, die dag na dag moeten worden opgelost.' Nu pas verscheen de roman Giulietta, waarop Fellini vijfentwintig jaar geleden zijn scenario baseerde. Een actueel boek. De auteur in een toelichting: 'De hoofdfiguur staat symbool voor een algemene, niet typische Italiaanse situatie. Het leven van de vrouw wordt niet zozeer door besluiten veranderd. Over emancipatie wordt erg veel gepraat, maar er zijn weinig resultaten. De vrouw blijt toch een boom, een fruitboom die in de periode dat ze vrucht draagt het eigendom van de hovenier is. De vrouwmag goede scholen bezoeken, titels verwerven; zij heeft in naam dezelfde rechten als de man en geen enkele functie kan haar geweigerd worden, maar veelal blijft zij opgesloten binnen huiselijke zorgen en haar persoonlijkheid kan niet tot wasdom komen, omdat er nog, ook in haar eigen ziel, vele taboes, vele angsten blijven bestaan.'
Giulietta is ook een poëtische hommage aan Masina. Het proza evenaart de visionaire filmstijk van Fellini.