In subtiele overpeinzingen laat Armando zijn personages spreken, met elkaar, met zichzelf of met de dieren. Een man vraagt geïrriteerd aan de vogels waarom ze toch langs zijn raam vliegen maar krijgt het antwoord niet, en hij vreest dat hij zich moet verzoenen met de onbekendheid van het lot. Een andere man hoopt in een boek te vinden waarnaar hij op zoek is. Hij leest en herleest, en komt tot de slotsom dat hij eigenlijk nooit ergens naar op zoek is geweest.