De gedichten van Emily Dickinson, de onbenaderbare in het wit geklede kluizenaarster-dichteres, zijn vanaf het begin uiterst compact en pregnant geweest. Toch is er een ontwikkeling te zien in haar poëzie: de gedichten worden in latere jaren nog bondiger – vaak bestaan ze nog maar uit vier of acht regels – en ze worden filosofischer. Dat maakt ze betoverend en fascinerend maar ook van een abstractieniveau dat hoge eisen stelt aan de lezer.
Vertaler Peter Verstegen, van wie in 2005 de vertaling van Dickinsons Gedichten 1 verscheen, heeft daarom ook bij dit tweede deel een uitvoerig commentaar geschreven waarin hij bij ieder gedicht poogt opheldering en in elk geval achtergrondinformatie te geven. Het levert een boek op dat diepgaand inzicht biedt in het werk en de wereld van de dichteres.
Dickinson schreef gedichten vanaf 1850, toen ze negentien was, tot haar dood in 1886. Gedichten 1 bevatte een ruime keuze uit de gedichten die zij zelf – tot 1865 – bijeenbracht in haar handschriftbundels. Dit tweede deel biedt een selectie uit de circa duizend gedichten die ze daarna schreef, voorafgegaan door veertig gedichten uit de periode tot 1865 die ze niet in haar bundels opnam. Doordat er gedichten uit verschillende periodes zijn opgenomen wordt zichtbaar dat de essentie van haar dichterschap onveranderd bleef.