Op 10 april 1932 strooide André Baillon zijn kamer vol bloemen en nam een overdosis slaappillen. Hij overleed pas drie dagen later.
Hij liet een leven achter vol turbulente liefdes, vol rijkdom en armoe, vol fobieën, neuroses en obsessies, waarvan de obsessie voor het woord de boventoon voerde.
'Baillon produceerde geen fictie, maar putte uitsluitend schrijfstof uit zijn eigen leven', aldus Jeroen Brouwers. Dit geldt alleszins voor zijn roman Een doodeenvoudig man. Zijn verblijf als patiënt in de psychiatrische inrichting 'La Salpêtrière' in Parijs inspireerde hem tot dit messcherpe zelfportret.
'Nergens wordt een toenemende waanzin, een vertwijfeld zoeken naar enig houvast in het leven zo goed beschreven.' Rudi Wester in Vrij Nederland