Toen F. Scott Fitzgerald in december 1940 stierf, was hij er voor zich zelf van overtuigd dat zijn roerige leven en schrijverscarrière mislukt waren. Van zijn roman, Tender is the night, waren in twee jaar tijds nauwelijks enkele duizenden exemplaren verkocht en de critici prentten hem in dat hij tot een voorbije periode behoorde. Maar tien jaar later begonnen zich al de tekenen aan te kondigen, dat Gertrude Stein gelijk zou krijgen met haar bewering dat  'Fitzgerald gelezen zal worden als veel van zijn beroemde tijdgenoten vergeten zijn'. De laatste jaren is er zelfs een ware Fitzgerald-industrie op gang gekomen.
Jan Donkers heeft in deze keuze uit de autobiografische fragmenten en verhalen het accent gelegd op de laatste tien jaar van Fitzgeralds leven. In die periode schreef hij zijn beste autobiografische werk en het was een boeiender fase uit zijn bestaan dan de periode waarmee men hem altijd graag identificeerd: de uitbundige jazz-age. Het zijn gedesillusioneerde stukken proza, waarin Fitzgerald zonder verhullingen op het leven terugkijkt. Donkers gaf in zijn van een uitvoerig nawoord voorziene keuze ook een plaatsje aan het inmiddels al legendarische interview dat Michael Mok in september 1936 met Fitzgerald had.