Na zijn dood door zelfmoord werd de schrijver André Baillon (1875-1932) door de literatuurhistorici razendsnel in hun rariteitenkabinet bijgezet. Een halve eeuw later werd hij door de critici gerehabiliteerd als een schrijver met een fascinerend oeuvre en met een al even fascinerende levenswandel: volgens sommigen een diep tragische figuur, volgens anderen een groot komisch talent, volgens nogal wat tijdgenoten een man die zijn tijd achterop was, volgens nogal wat huidige bewonderaars iemand die zijn tijd ver vooruit was, volgens de een een gek, volgens de ander een lucide geest. Een man, kortom, die de gave had om telkens weer tussen twee stoelen in te vallen. Een man wiens oeuvre door bijna iedereen als autobiografisch wordt omschreven en aan wie na zijn dood niet minder dan vijf, elkaar vaak tegensprekende, biografieën werden gewijd.