Salvatore Satta (1902-1975), internationaal befaamd rechtsgeleerde, is als schrijver pas na zijn dood bekend geworden. Hij schreef De dag des oordeels, dat onvoltooid is gebleven, in de laatste jaren van zijn leven. Het is het verhaal van zijn jeugd op Sardinië, omstreeks de eeuwwisseling, toen het eiland nog een arm buitengewest was met een spanningsverhouding tussen de koloniale beschaving van de vreemde overheersers en het woeste, bergachtige binnenland, dat rebels bleef en vasthield aan een primitieve, verstarde traditie. Satta beschrijft het gezin waarin hij opgroeide, als jongste van de zeven zoons van de plaatselijke notaris en hereboer. Het provinciestadje Nuoro, geboorteplaats van Satta, was een gemeenschap waarin de scheidslijnen tussen herders, boeren en burgerij streng waren. Er vinden veranderingen plaats, maar die duren een mensenleven: alle personages zijn hun auteur voorgegaan in de dood, leven alleen nog in zijn herinnering, en zullen definitief  verlost worden van de last van hun bestaan als ook voor de kroniekschrijver 'de dag des oordeels' zal zijn aangebroken.
De dag des oordeels is de tegenhanger van Padre padrone:  de Sardijnse maatschappij gezien met de ogen van een zoon van welgestelde huize, een intelelctueel en begenadigd stilist.