Siberië, dat altijd zo onaantastbaar heeft geleken, wordt thans geconfronteerd met en leeggeroofd door het Sovjet-modernisme, met een gulzigheid die doet denken aan de
wijze waarop de yankees het wilde Westen uitzogen.
Valentin Raspoetin waagt het in Brand de Sovjet-houding tegenover zijn Siberië zo te bekritiseren dat het leest als een regelrechte oproep tot separatisme. Dat deze visie des-
ondanks door het huidige Sovjet-gezag serieus wordt genomen bleek uit hun voordracht van Raspoetin voor de Nobelprijs.
Raspoetin beschrijft in Brand een nederzetting in Siberië waar alles om de bosbouw draait. Tegen de achtergrond van in vlammen opgaande pakhuizen denkt Ivan Petrovitsj op verfrissend eerlijke wijze na over het leven, over zijn huwelijk, over zijn Siberië en hoe alles eigenlijk fout gelopen is. Als de brand is geblust loopt hij de taiga in om daar voor altijd in op te gaan...
In het begeleidende essay bij deze messcherpe roman schetst Raspoetin de hectische geschiedenis van zijn land en bestrijdt hij hartstochtelijk de mentaliteit die de ruige
schoonheid van Siberië tot de ondergang lijkt te doemen. Het is een gedreven pleidooi voor een schone, veilige, zelfbewuste wereld.

* Het grootse portret dat Raspoetin van de dorpsbevolking schildert, plaatst hem meteen in de galerij van de grootmeesters der Russische literatuur. [...] Men zou Raspoetins romans terecht kunnen beschouwen als een moderne versie van Schuld en boete. - Carolina de Maegd in De Standaard
* Raspoetin toont het werkelijke Rusland, achter de façade. Er blijft bij Raspoetin echter een groot mededogen en medeleven met de hardnekkige pogingen van mensen om hun waardigheid te handhaven. - Les nouvelles littéraires