In 1923 - hij is dan achtenveertig, maar zijn eerste boek is pas drie jaar eerder verschenen - belandt André Baillon na een troebele passie voor zijn stiefdochter Eve-Marie in de Parijse psychiatrische inrichting La Salpêtrière. Hij zal er bij een medepatiënt de inspiratie vinden voor Doodzonde, zijn meest ambitieuze romanproject, waarin al de thema's uit zijn vroegere werk worden samengebald: de eenzaamheid en de onbegrepenheid van het overgevoelige individu in de maatschappij, de vage grens tussen normaliteit en waanzin, de spanning tussen de twee uiterste verschijningsvormen van de vrouw - hoer en madonna, de listen en lagen van de taal.
 
Toen Doodzonde in 1928 verscheen, wisten de critici er geen raad mee: op enkele uitzonderingen  na, draaiden ze gegeneerd om het boek heen.
Pas de laatste jaren - nadat eerst Baillons meer autobiografische werk is herontdekt en hergewaardeerd - groeit het besef dat we hier te maken hebben met een van de heel grote romans uit de Franse literatuur.