Bij eerste lezing lijkt De Zandman een griezelverhaal à la Edgar Allen Poe, overigens een van de grootste bewonderaars en navolgers van E.T.A. Hoffmann. Maar bij nader toezien blijkt dit geenszins het geval. De vertaler hoopt in zijn nawoord voor de lezer zijn licht te laten schijnen over een aantal van de diepere lagen van de vertelling, waardoor blijkt dat Hoffmann dit meesterlijk kleinood geenszins als gruwelsprookje heeft bedoeld, maar als een aaleszins realistische weergave van de werkelijkheid anno 1815. De Zandman is dan ook bron van inspiratie geweest voor talrijke grote vernuften van Edgar Allen Poe, over Siegmund Freud tot Louis Couperus toe. Maar wat belangrijker is: Het verhaal blijft in hoge mate relevant en actueel voor de hedendaagse situatie van de mens. Misschien dat deze nieuwe vertaling, waarin Klaus Siegel gepoogd heeft in een enigzins archaïserende stijl iets van de oorspronkelijke betovering en versluiering te bewaren voor vele lezers als eye-opener zal dienen.