De zelf in Octave Mirbeau's Dagboek van een Kamermeisje nogal belachelijk gemaakte Oscar Wilde schreef aan zijn vriend Frank Harris: als je eens een verschrikkelijk boek wilt lezen bestel dan Octave Mirbeau's De tuin der folteringen. Dat is iets heel ergs. Het siddert van de sadistische vreugde aan het folteren. Het stuit me zeer tegen de borst. Niettemin vind ik het wonderbaarlijk. Zijn ziel schijnt uitgezworven naar sinistere oorden. Jij, die nergens voor terugdeinst, zult dit boek wel verkwikkende lectuur vinden. Maar voor mij is het een grauw soort addergebroed.
Deze roman van Octave Mirbeau werd door Mario Praz het meesterwerk van het post-sadisme genoemd en had een beslissende invloed op Franz Kafka's verhaal In der Strafkolonie.
In de laatste fase van zijn anarchistische periode heeft de in 1917 gestorven Octave Mirbeau nog eenmaal de vrouw getekend in de door brute wetten van geweld, wellust en hebzucht geordende maatschappij. Vernietig het gezag en zijn wetten en ook de vrouw zal vrij zijn en dus echt vrouw zijn. In Clare, de hoofdfiguur uit het boek, demonstreert Mirbeau de waarheid van het kamermeisje uit Het dagboek van een kamermeisje: een mooie moord, een mooie aanranding, een volmaakte misdaad zijn een even heerlijke en sinistere sensatie als de liefde.
 
In 1976 werd De tuin der folteringen verfilmd en na herkeuring toegelaten in ons land. Rodin illustreerde tweemaal een Franse editie van dit klassiek curiosum uit het jaar 1899.