'Toen ik India zag, en toen ik China zag, schenen mij voor de eerste keer volkeren op deze aarde het waard te zijn, realiteit te bezitten. Vrolijk stortte ik mij in dit reële, ervan overtijgd dat het mij veel zou opleveren. Geloofde ik er volledig in? Een reële reis tussen twee denkbeeldige. Misschien beschouwde ik ze in de grond van mijn hart als denkbeeldige reizen, die zonder mij tot stand zouden zijn gekomen, het werk van 'anderen'. Landen die een ander zou hebben uitgevonden. Ik was er verrast, ontroerd, geprikkeld door. Het is een feit dat er aan deze reis veel ontbreekt om reëel te zijn. Dat ontdekte ik later. Was het opzet dat ik juist wegliet wat in verschillende van die landen nieuwe realiteit zou worden: de politiek?'
Henri Michaux, schilder, tekenaar, experimenteel met verdovende middelen, schrijver (een selectie verscheen eerder in de Meulenhoffreeks onder de titel Verschijningen), reisde in 1931 door Azië. Hij beschreef zijn verwondering over de ongekende werelden van Voor-Indië, de Himalaya, China, Japan en Indonesië (toen nog Nederlands-Indië, Eddy du Perron was het met Michaux' oordeel over de Nederlanders aldaar zeer oneens, maar Michaux had hem dan ook behoorlijk gedwarsboomd in zijn ambitie om Frans dichter te worden!) in een reisverhaal, dat even verbluffend is als dat van Marco Polo.
Azië is onvoorstelbaar veranderd in de laatste veertig jaar, zodat sommige observaties niet meer geldig zijn voor de huidige toestand. Maar Michaux noteerde niet alleen, hij gaf ook het essentiële van de andersheid van die werelden weer, en hij houdt met zijn Barbaar in Azië de Europese indringer een spiegel voor. De Europeaan is immers de ongenode gast in Azië, die kennelijk niet beseft dat hij een onverbeterlijke barbaar is die de hele wereld besmet met zijn levensvorm en zijn ideologieën.
Barbaar in Azië is een diepzinnig maar uiterst vermakelijk boek, dat in vele talen beroemd werd: niemand minder dan Jorge Luis Borges vertaalde het in het Spaans, en Sylvia Beach in het Engels!